Ik liep te wandelen en zag een veertje aan een dun takje hangen, zo schattig. Even later liep ik een prachtige witte bloem net uit de knop tegen het lijf. Ik legde direct de link met het veertje, want deze bloem was ook wit en stond op het uiteinde van een stukje hout. Zo ontstond het idee dat ik ze wilde fotograferen en dus ik terug naar dat veertje (zoeken naar een speld in een hooiberg). Maar om het plaatje dat inmiddels in mijn hoofd was ontstaan compleet te maken, wilde ik nog een derde 'wit ding' dat bungelde aan een takje vinden om te fotograferen. In gedachte zag ik een papieren zakdoekje voor me maar ik verwachtte niet nóg iets 'bungelends wit' in de struiken tegen te komen. Hoe maf, ik liep nu zelfs teleurgesteld en licht gefrustreerd verder. Laat ik nou even verderop een plastic tasje aan een tak zien hangen! Natuurlijk... heel normaal toch een plastic tas in de struiken?! Hoe was het mogelijk, de natuur hielp me weer een handje mee. Ik was direct in de wolken, mijn plaatje was compleet. Het creatieve deel in mijn hersenen scheidde direct gelukshormonen af, dat moet wel anders kan je van zoiets schijnbaar onbenulligs toch niet opgewonden raken? Het was een overweldigend gevoel, dit moet passie zijn!
