Rouwen doet iedereen op zijn eigen manier. De een wordt overvallen door veel korte of lange huilbuien, de ander huilt haast niet. Ik behoor tot de laatste groep kwam ik achter. Het verbaasde me hoe weinig ik moest huilen na het verlies van mijn ouders. Ik begreep mijn reactie in eerste instantie niet helemaal, want ik zag dat mijn broer en zus veel emotioneler waren. Ik was even bijna geneigd er een waardeoordeel aan te hangen: hoe meer je huilt hoe meer het je doet.... Onzin natuurlijk, ik deed het op mijn manier. Ik heb veel voor ze gezorgd en we hebben zoveel mooie momenten met elkaar gedeeld. Vaak hoefde ik niet eens iets te zeggen, alleen maar bij ze te zijn en de liefde te voelen, vooral de laatste periode voelde ik dit heel sterk. Door hun slechte gezondheid was ik al een hele poos afscheid van ze aan het nemen. Heel bewust ben ik met ze in de weer geweest, wetend dat er een moment zou komen dat ze naar gene zijde zouden gaan. Hun dood had onverwacht kunnen komen maar we hebben bij beiden het 'geluk' gehad dat we het aan zagen komen en we er met ze over konden praten. Hoe bijzonder is dat! De dood heeft me sowieso altijd al geïntrigeerd. Zonder dood geen leven. Ook denk ik weleens aan sommige beestjes die maar één dag te leven hebben.
Vannacht droomde ik over mijn moeder. Ze was ziek en ik was zo intens verdrietig dat ze dood ging dat ik tranen met tuiten gehuild heb. Ik kon mezelf (eindelijk) helemaal laten gaan. En weet je wat het áller mooiste was? Ik heb uitgehuild in de armen van mijn moeder!! Ik ben zo dankbaar voor het hebben van dromen. Je kan weer even echt bij elkaar zijn. Ik ben dankbaar ook dat ik mijn dromen vaak nog herinner, want dan kan ik stilstaan bij wat me (on)bewust bezig houdt. Natuurlijk was het geen toeval dat ik juist vannacht over mijn moeder droomde, want gisteren hadden we het over ze gehad. Wat was nou het geval? Mijn zus, broer en ik waren gisteren bezig met de laatste handelingen na mijn moeders overlijden afgelopen 22 maart. Ook moest er een datum gepland worden wanneer we het as van mijn moeder kunnen ophalen bij het crematorium. Die van mijn vader hebben we recent in handen gekregen. We wachten tot we het as van allebei hebben en gaan ze dan uitstrooien op dezelfde dag dat we het as van mijn moeder ophalen. Dus we waren onder andere bezig met een datum plannen waarop dit zou gebeuren. Mijn zus had de uitvaartonderneming gebeld en kwam met een eerst mogelijke datum waarop het as vrijgegeven wordt, namelijk 14 mei, de dag dat mijn vader 84 jaar geworden zou zijn. Wonderlijk!