Vriendschap tijdens en na ziekte?

Als je een ernstige ziekte (gehad) hebt dan hoor je mensen vaak zeggen 'nu weet ik wie mijn echte vrienden zijn'. Ik heb hier vaak over lopen nadenken. Wat is 'echt' en hoe 'echt' is 'echt'? Wat zijn 'echte vrienden', alsof kennissen minder betekenen. Ik ben veel verhuisd in mijn leven en daardoor heb ik veel vriendschappen opgebouwd en weer achter me gelaten. Daarom zijn ze niet minder vriendin geweest. Ik heb vrienden en familieleden die niet langskwamen toen ik borstkanker had (maar wel kaartjes stuurden/appten/belden), zijn dat dan geen echte vrienden? Het was ook niet praktisch als 'iedereen' langs zou komen want daar had ik de energie niet voor. Dus daarom kwamen ze misschien niet hahaha.

• Er waren mensen die 'uit het niets' graag iets voor me wilden doen toen ik ziek was. Er zijn mensen bij me langs geweest waar ik niet mee op trok en die zich toch voor mij ingespanden, tot aan elke dag sinaasappels persen toe (schattig he?) en sommigen daarna weer 'uit mijn leven verdwenen'. 
• Er zijn mensen langs geweest die pas kwamen toen ik bijna het hoekje om ging en dachten snel nog even langs te komen voor het zover was.
• Er waren mensen die maanden later langskwamen of me buiten aanspraken omdat ze het toen pas aandurfden, voor zichzelf en/of voor mij.
• Er zijn mensen geweest die alleen een kaartje of bloemetje stuurden.
• Mensen die veel of weinig appten of belden. 
• Er zijn ook mensen geweest waarmee ik niet of nauwelijks contact had en die me een paar keer verrasten met grote cadeau's per post.

Als je 'dit soort mensen' ook hebt gekend en er moeite mee hebt vergeef ze dan. Soms willen mensen wel maar kunnen (lees: durven) ze de stap niet te nemen.

• En dan waren er nog mensen die ik nauwelijks ken of ver weg wonen waarvan het voor mij een raadsel was hoe zij wisten dat ik ziek was. Vast gehoord via de tamtam.
• Er waren mensen die langskwamen en contact onderhielden en er voor me waren en hielpen waar nodig.
• En dan zijn er natuurlijk de allerbelangrijksten in mijn leven, dat is mijn gezin en familie.

Ik moet hierbij altijd denken aan een bijenvolk. Ieder bijtje voert zijn taak uit, allen zijn verbonden met elkaar en allen helpen mee aan het grotere geheel. Er is geen bijtje minder belangrijk, want ze kunnen niet zonder elkaar. En zo zie ik vriendschappen ook, groot en klein. Een zieke wordt op handen gedragen door de mensen om hen heen, hoe klein ook, al is het in gedachte. Mensen komen en gaan in je leven, dat hoort erbij. Onze behoeftes en alles in de wereld is continu in beweging.

Nu kan ik dit zeggen, maar lange tijd was dat niet zo hoor! Tijdens de ziekte stond ik in de overleef modes en deed ik als vanzelfsprekend wat ik doen moest om te overleven. Later, na alle behandelingen viel ik in een gat. Geen gewoon gat maar heel diep gat. Dat kwam omdat bijna alle aandacht in een keer weg viel. Ook de routine bezoeken aan het ziekenhuis (gelukkig dat wel). Dit vond ik toen een heel bizarre, eigenlijk schokkende ervaring. En ik ging me ook realiseren wat me allemaal overkomen was. Ik begon te beseffen hoe mijn leven aan een zijden draadje gehangen had. Ik ben daarna jaren bezig geweest met dit alles te verwerken (en nog steeds wel maar in veel mindere mate). Dat betekende geestelijk en lichamelijk hard werken om met een zo prettig mogelijk gevoel verder te kunnen gaan met mijn kostbare leven. Mijn vraagstuk  'wat betekenen familie/vrienden/kennissen voor mij' heb ik inmiddels op een rijtje gezet en daar heb ik vrede mee. 

Wat mij nu bezig houdt is wat vind ik belangrijk in mijn leven? Wat doet er nou eigenlijk werkelijk toe? En nog meer van ndit soort vragen. Hoe wil ik invulling geven op een waardevolle manier aan mijn leven.